Na tę niewielką książkę składa się siedem krótkich opowieści, ale jakże mądrych i refleksyjnych. Istne cudeńka. Tulli pisze o sobie z czasów bycia małą dziewczynką, która odrzucona przez wszystkich nie radzi sobie ze swoim życiem. Prześladowana przez swoich kolegów i nauczycieli ma problemy z nauką, codziennie spóźnia się do szkoły, ciągle gubi klucze, przez co godzinami czeka pod drzwiami mieszkania, czekając na powrót matki. Matki byłej więźniarki obozu w Auschwitz, która nie daje córce potrzebnego jej wsparcia i miłości. Jest to trudna książka o trudnych tematach, o życiu człowieka zdeterminowanego przez przeszłość. Życie to ciąg traum, które określają nasze poczynania i nasze decyzje. To co gnębi dziewczynkę to czarna chmura, czyli jej rodzinna przeszłość, niewypowiedziana. „W tej czarnej chmurze, niesionej wiatrem ponad lądami i morzami płynęła po niebie moja rodzina”…Przed chmurą dziewczynka nie ucieknie już nigdy, pomimo, iż dorośnie, wychowa dzieci, rozwiedzie się itd…..Pamięć przeszłości i tak nie zostawi jej w spokoju.
Książka Tulli to była nasza ostatnia lektura przed przerwą wakacyjną. Piękna, wzruszająca…choć bardzo bolesna.
